Zijn er aspecten in je leven waarvan je kunt zeggen dat “het de moeite waard is”? Iets of iemand. Een doel, activiteit of ervaring? En… kun je er ook van beweren dat je er de juiste moeite voor doet?
Of… neem je het als vanzelfsprekend?
Zoals verwachten dat “het wel losloopt”. Dingen zoals een fit en gezond lichaam? Relaties en vriendschappen? Het werk dat je doet en de ambities die je hebt?
Niets wat de moeite waard is, komt je zo maar toe. Het heeft een prijs. Dat is geen populaire bewering, het is een natuurwet.
Actie = Reactie.
Geen actie = geen reactie…
Elke actie heeft een tegengestelde en gelijkwaardige tegenreactie…
Wat je erin stopt… komt er ook uit.
Nul moeite. Nul tijd. Nul energie.
Nul reactie.
Moeite doen
Om een gewenste reactie – een gewenst resultaat- te krijgen moet je één ding doen: moeite doen.
Op komen dagen, keuzes maken en de tijd en energie erin te steken die nodig is. Dat vergt de nodige moeite en dat doet soms ook een beetje pijn. Maar mijn hele punt is nu; is dit niet waar het om draait? Moeite doen voor iets dat de moeite waard voor je is? Geeft het dan betekenis en vervulling?
Vanallesloosheid
Ik denk zelf dat het komt omdat we geen keuzes meer maken. We hoeven en kunnen geen beslissingen meer nemen. Besluiteloos. Het is allemaal te gemakkelijk voor ons geworden, dat het geen betekenis meer heeft. Moeiteloos. En misschien zelfs… Zinloos?
We willen van alles, maar we hebben er maar weinig voor over. Stiekem verwachten we soms ook dat het gewenste resultaat ons zal toekomen, door te willen. Door te dromen. Door een mood-board te maken of te visualiseren.
Dat is toch gek?
Stel je voor je verteld aan iemand dat je graag wilt afvallen (wat een makkelijk voorbeeld) of een bepaalde afstand rennen of een bepaald gewicht kunnen gewichtheffen. En diegene zegt dan: “Mooi doel… hoe ga je dat aanpakken? Volg je een dieet, heb je een trainer of ga je naar een bepaalde club…?”.
Dan is het toch gek als je dan moet zeggen:
“Niets… ik denk er vooral heel vaak aan…”.
En nog gekker, vind ik, is dat we het allemaal wel snappen dat het gek is als je niets doet in de context van afvallen, hardlopen of een andere sportieve doelstelling.
Echter, zodra de doelen wat ingewikkelder, ambitieuzer of formeler worden, blijven we sneller hangen bij dromen, denken, hopen. (En maar weinig mensen zullen even kritisch blijven doorvragen als je zegt dat je nog even nadenkt over hoe je het gaat doen, of dat je hoopt de juiste partners tegen te komen en vooral droomt van een bepaalde visie).
Het punt is dat jij het de moeite waard moet vinden om stappen te ondernemen, in beweging te komen. De fout in durven gaan. Zichtbaar durven zijn.
Maar ja… als het de moeite waard is, is het toch de moeite waard?